Meyer schoenen

Gillo Wiederhold trouwde in 1971 met Bob Abram en raakte vergroeid met de schoenenzaak. In 1980 openden ze een filiaal in de P.C. Hooftstraat en in 1995 op het Gelderlandplein. De naam was inmidddels veranderd in Meyer Schoenen. De winkel is een buitenbeentje in de P.C. Hooftstraat. Een redacteur van ‘Bij ons in de PC’ heeft wel eens gezegd dat de zaak geen PC uitstraling heeft en daar zijn ze wel trots op. “Nergens in de straat wordt zoveel gelachen als hier”, zegt Gillo Abram. “Vroeger was het nog veel leuker, toen spraken klanten af om zaterdagochtend eerst even bij ons koffie te gaan drinken en dan de PC in om boodschappen te doen en te lunchen”. Op de Nieuwendijk was het nog gekker.

Met een zak schoenen naar de Wallen

De prostituees van de Wallen waren vaste klant. “Zulke naaldhakken kochten ze, en ze keken niet op een paar centen. Soms ging mijn vader met een grote zak schoenen naar de Wallen, zonder dozen, gewoon in een grote zak, en dan kochten ze zo tien paar, die rode en die blauwe en die gele…”. Chic de Paris heette dat merk. “We hebben later ook wel gemerkt dat Yam Yum dicht ging. Er kwamen hier altijd drie prostituees die we ‘de drie konijnen’ noemden. Ze leken op konijnen en ze wipten natuurlijk veel. Ze kochten ze suf. We hadden ensembles met schoenen, tassen en truien met leren versierselen. 6000 gulden kostten die maar ze kochten ze zo.” 

Een deel van de clientèle ging mee naar de PC toen de zaak op de Nieuwendijk tien jaar geleden dichtging. “Dat vonden ze wel chic”. Herman Brood en Mathilde Willink waren klant maar ook Holleeder en Bruinsma. “Die kocht altijd schoenen van Testoni van 800 gulden. Ik weet nog dat hij de zaak binnen kwam met de eerste mobiele telefoon. Een enorm bakbeest was dat in een koffer.” Bruinsma heeft ook nog wel eens 2500 neergeteld voor een met bont gevoerde Timberland tas nadat hij achter in de zaak even gekeken had of hij zin revolver makkelijk in en uit de tas kon halen.

Plateauzolen

Gillo Abram vindt het nu een stuk rustiger en saaier in de straat. Met de winkeliersvereniging hebben ze niet veel contact. “We betalen mee aan de feestverlichting”. Met sommige winkels hebben ze een goede relatie. Oger wijst mensen met moeilijke voeten door naar Meyer, net als klanten die lichtblauwe suède of zilveren schoenen voor onder een trouwpak zoeken. Bob en Gillo Abram hebben het pand in bezit en daardoor kunnen ze het nog steeds volhouden in de P.C. Hooftstraat, met zijn astronomische huurprijzen. Wekelijks krijgen ze aanbiedingen om het pand te kopen of de vraag of iemand als eerste het recht van koop mag hebben. Maar voorlopig weten ze van geen wijken. 

Bob Abram heeft het aan zijn hart en bemoeit zich nog maar zijdelings met de zaak. Hij gaat wel mee naar Milaan, maar niet naar de beurs zelf. “Dat is ook maar beter”, zegt Gillo, “want hij heeft wel 18 gaten in zijn hand”. In de jaren zeventig had Meyer de meest bijzondere collectie schoenen met plateauzolen van de stad. Eentje, met deels afneembare plateau’s, staat er nog naast de kassa als pennenbakje. In een kelder bij het Gelderland plein liggen nog grote hoeveelheden bijzondere schoenen.

Passie

Gillo en Bob Abram hebben een passie voor mooi gemaakte schoenen. Net als een goede slager die weet waar zijn vlees vandaan komt, weten zij waar en door wie de schoenen die ze verkopen gemaakt zijn. Ze hebben nog een paar gesigneerde linkerschoenen (de toonexemplaren) gemaakt door Joseph DeBach, een Libanese schoenenontwerper in Rome, die onder invloed van cocaïne de meest bizarre schoenen bedacht. Zijn winkel in Trastevere is alleen ’s avonds en ‘nachts open. Gillo laat een mapje zien met foto’s van de ambachtelijke schoenenwerkplaats van Enrico Piaceri. “Het is daar een beetje een klerenzooi”, lacht Gillo, “Maar het is zo prachtig. Het is een 13de eeuws gebouw en Enrico heeft vier passies: schoenen, de jacht, en zijn eigengemaakte olijfolie en wijn. Het is niet echt een straf om daar over de inkoop van schoenen te onderhandelen.“

Gillo spreekt niet alleen Engels, Frans, Duits en Spaans, maar is ook Japans en Russisch. “Het scheelt wel als je de klanten in hun eigen taal kan helpen. Het wordt nu tijd om Chinees te leren.”