Oom Sam!

De eerste klant die iedere zondag van onze koffie genoot was Sam Degen. Al vlak na de oorlog kwam hij bij mijn vader op de Tugelaweg. Hij kwam dan altijd via de winkeldeur binnen, niet wetende van de verklikker. De bel maakte mijn vader dan wakker als hij op de balen meel of op een omgekeerde emmer lag of zat te ‘schloven’ (= dutten).

Op het Gelderlandplein was er het volgende ritueel. Oom Sam was namelijk een verwoed sigarenroker. Waneer hij zondagmorgen om 7 uur zijn auto aan de bakkerskant parkeerde, hoorde je niet zijn auto, maar wel zijn hartverscheurende rokershoestje. Hij maakte steevast een grapje met de mensen in de bakkerij. Als er een nieuwe medewerker was, stelde hij zich voor als Oom Sam. Vervolgens ging hij naar de keuken, zocht een plaatsje tussen al de rekken met handel, ging zitten en wachtte geduldig totdat Opa, mijn schoonvader, een kop koffie aan hem gaf. Soms gebeurde het wel eens dat Sam er eerder was dan Opa. Hij was heel bezorgd en vroeg of er misschien iets gebeurd was en waarom hij zo lang op zijn koffie moest wachten.

Na diverse, vaak dezelfde, vooroorlogse verhalen, kocht hij altijd twee kleine galles met een tumpi en wanner hij naar Nijmegen moest, een appeltaart. Voor de leken onder ons: een kleine challe is een gevlochten brood van drie stengels brooddeeg en daaroverheen een dun strengeltje (de tumpi). Na te hebben betaald liep hij al sigarenrokend vriendelijk de bakkerij weer uit met de woorden: “Mannen, de zegen van Sam Degen”.

Dit verhaal is overgenomen uit: Herinneringen van Dave Verdooner, de Boletjesbakker.