barbara schilperoort
Op woensdag 9 april, precies 100 jaar geleden, doet mijn grootvader voor de eerste keer de deur van het slot van zijn Foto- en Kinohandel H. Sleijster jr. Op de toonbank prijkt een glanzend mahoniehouten bordje, waarop met goudkleurige verf in schoonschrift staat geschreven: kwaliteit blijft als de prijs is vergeten. Goedkoop is immers duurkoop, zoals de mensen hier aan de Willemsparkweg zeker zullen begrijpen. Anders had hij net zo goed een fotozaak in de Pijp kunnen beginnen. Dan klingelt de winkelbel. Zo, Sleijster, want dat bent u, neem ik aan? Een ietwat geaffecteerde stem. Hoe anders klinkt de taal in Amsterdam-Zuid.
Kort geleden hadden Herman en zijn Sophie hun boedel bij elkaar gepakt en waren met hun (toen nog vier, de vijfde op komst) kinderen de imaginaire grens overgetrokken die de volkswijk scheidt van de betere buurt. Weg uit de Quellijnstraat. Weg van de hoeren, weg van de louche kroegen, weg van de volle huizen waar je alles kunt horen wat de buren elkaar in plat-Amsterdams toevoegen, weg van de etensluchtjes in de portieken, weg van de benauwde straten waar je bij elkaar op tafel kunt kijken.
Het verlangen naar méér ruimte drijft hem. Meer ruimte om te kunnen leven, meer ruimte om te kunnen ademen, meer ruimte om te kunnen denken. Meer ruimte voor zichzelf en voor zijngezin. Steeds meer is hij ervan overtuigd geraakt dat hij die ruimte alleen kan vinden in een wijk waar de straten breder zijn en dus -letterlijk - meer ruimte bieden. Omdat daar als vanzelf ook meer geestelijke ruimte bestaat.
Na deze keurig geklede heer, want de mannen hier heten heren, volgen al snel meer klanten. Het is waar, in deze buurt wonen mensen met belangstelling voor fotografie.