NynkeDé buurtwinkel van mijn jeugd (ik ben van '72) was Jacobs, de kruidenier in de Diamantstraat.
Wij woonden op de Amsteldijk tussen de Smaragdstraat en de kade, oma en opa woonden in de Diamantstraat tegenover Jacobs. Mijn eerste schreden op het consumentenpad zijn bij Jacobs gezet. Omdat ik natuurlijk nog niet met geld over straat ging schreef meneer Jacobs mijn aankopen op in 'het grote boek' waarna mijn moeder alsnog terug kon om te gaan betalen. Mijn zusje en ik hebben lang gedacht dat alles gratis was als hij het opschreef.
Meneer en mevrouw Jacobs kenden iedereen in de buurt en waren altijd vriendelijk tegen mij en mijn zusje. Bij het brood kregen we altijd de overgebleven kapjes en bij de vleeswaren een plakje worst en als we mazzel hadden nog een aardbei of ander klein fruit bij de groente en het fruit. Als klap op de vuurpijl kregen we bij de kassa (na het door mijn zusje opgedreunde en door meneer Jacobs afgemaakte mantra 'kindertjes die vragen...') nog een dropje. Ik schaamde me dan een beetje, want ik vond dat mijn zusje eigenlijk alsnog om een dropje vroeg met het mantra, en we dus eigenlijk niets hoorden te krijgen.
Ze hadden een hele lieve oude kat, die op een gegeven moment verdwenen was, wat een verdriet heb ik daarom gehad.
Als we bij opa en oma waren mochten we geregeld 'aan de overkant' nog even een boodschapje doen. We vermelden dan altijd even trots dat we bij opa en oma sliepen en kregen dan weleens iets speciaals mee voor oma.
Later, toen Albert Heijn opkwam, moesten we van onze moeder altijd omfietsen als we naar AH waren geweest. Stel je voor dat meneer of mevrouw Jacobs zag dat we de boodschappen elders hadden gehaald! Meestal haalde mijn moeder ook nog de boodschappen bij Jacobs, maar AH had een uitgebreider assortiment. Nog steeds zal ik niet met een tas van een grote winkel langs de kleine winkels in onze buurt fietsen!