Door het poortje naar lijn 8

Aan de linkerkant van het poortje woonde de Familie N., aan de andere kant ook lui van de jeugdbeweging, en hun ouders. Dit poortje gingen we door, op mijn persoonlijke "Day of infamy", 18 mei 1943, toen de in burger geklede politieagenten de trap op kwamen op nummer 185 (tweede ingang van de Maasstraat), en ons aanhielden. De rugzak, klaargemaakt op raad van de moffenhandlangers (Joodse Raad), stond al in een hoek te wachten. "Loopt u maar naar beneden, en wacht tot we komen. Er komen nog meer mensen".

En zo gingen we dan, na een paar minuten over de tramrails, en door het poortje naar de Roerstraat, en ik keek nog even naar de populieren. Zou ik ze ooit nog weerzien! (Ja, maar dat wist ik toen niet).

Rechtsaf, Eén of twee ingangen, en naar één hoog. (hoogstwaarschijnlijk was dit huisnummer 71/1) Daar waren al wat mensen, ingebracht door een mengelmoes van Nederlandse Marechaussees, en agenten in burger, (vooral niet de plaatselijke bevolking tegen je in het harnas jagen!). Dat was een boze nacht. Zo een twintig mensen, een paar tieners ook (ikzelf o.a.), kapot van de zenuwen en die wel wisten, dat wat ze ook te wachten stond, het zou niet goed zijn.

Ik sliep direct in, maar werd iedere 5 minuten wakker, om Moeder te vragen hoe laat het was. En zo werd het dan zes uur. Het ogenblik waarop ik, zoals ik toen dacht, voor het laatst over mijn lot kon beslissen.
Eindelijk werd het dan morgen en ik wist dat om half zeven vrienden van me van de Pioniers groep naar hun werk zouden gaan in de Volkstuinen aan het Nieuwe Diep. Hier was mijn kans. Als ik maar hun aandacht zou kunnen trekken en ze naar de flat in de Roerstraat zou kunnen lokken zou ik mensen kunnen laten weten dat ik opgepakt was.

Ik ging naar het raam, en hing over de vensterbank. Ik wachtte en wachtte en ja hoor, daar kwamen ze om half zeven. R., B., F., kom hier, ik moet jullie iets zeggen! Aarzelend kwamen ze dichterbij en praatten onder elkaar. Was er gevaar? Wilde iemand ze er in laten lopen? Wie weet! Tenslotte kwamen ze en vroegen wat er aan de hand was. Ik vertelde hun in het kort en vroeg ze de leider van de Hechaloetz (Pioniers) beweging te vertellen, dat ik gepakt was. Alleen maar dat. Ze zouden het doen.
Ondertussen was het al na zevenen. De heren handlangers kwamen terug.
"Met bagage naar beneden en meekomen, het poortje onderdoor en in de Zuider Amstellaan de rails over en naar de tramhalte, richting stad".

Daar gingen we dan en daar was dan het poortje, dat poortje dat ik zo een zestig jaren verdrongen had uit mijn geheugen, dat was het POORTJE in de Roerstraat en voor het eerst na al die jaren wist ik toen ik foto op de website Zuidelijke Wandelweg zag hoe ik van de Roerstraat naar de tram gekomen was. Kan dat? Ja, hoe pijnlijker de herinnering hoe makkelijker hij te verdringen is en hoe meer hij je dwars zit. Vreemd? Ja. Mogelijk? Ook dat. Daar was dan HET poortje, en door het poortje ging ik dus, samen met mijn lotgenoten, naar de tramhalte van de Zuider Amstellaan en de Maastraat.

Bron: Geheugen van Plan Zuid