Frits Slicht
Voor alle duidelijkheid, van ’s morgens tot in de middag stond er altijd verse koffie klaar. Ik heb ooit eens bij een baas gewerkt, een nakkedikker (= een arme man met iets te veel pretenties) waar ik alleen op zaterdag een half kopje koffie kreeg.
Ik heb mij toen voorgenomen dat mocht ik ooit een eigen zaak beginnen, één van de eerste dingen die ik zou doen, zorgen dat er voor mijn medewerkers en klanten voldoende koffie zou zijn. Het zou een ritueel worden. Wie het eerste de bakkerij binnenkwam ging meteen koffie zetten. Meestal was ik zelf de eerste en voordat ik me ging omkleden, zette ik eerst een grote bak leut en ging dan zitten wachten tot al de banketbakkers aanwezig waren. We gingen eerst uitgebreid leuten en na de gebruikelijke babbel gingen we pas aan het werk.
Een van de vaste klanten, Nico Wegloop, van de Renault garage, zat vaak in de keuken te wachten. Niet op zijn koffie, die pakte hij zelf wel. Hij zat vaak met een pak speelkaarten in zijn handen. Wanneer hij zag dat ik even tijd had, pakte hij twee broodkratten, zette er een plateau bovenop en ging de kaarten schudden. We speelden dan een ‘chineessie’, een klaverjasje voor twee personen. De kraken, 50 roem en stuk vlogen dan door de bakkerij. Nico had dan vaak de pest in als ik even een taart moest maken en hij moest wachten met het melden van 200 roem.
Soms gebeurde het wel eens dat de koffie op was. Deze ‘nare ervaring’ had Gideon Goudsmid (van de Fiat garage). Nico vroeg toen aan Gideon of hij ook koffie dronk die een concurrerende, maar bevriende, collega voor hem zou maken.
Dit verhaal is overgenomen uit: Herinneringen van Dave Verdooner, de Bolletjesbakker.